Ако „меката моќ“ на Западот (музика, џинс и филмови) беше она што помогна да се сруши Советскиот сојуз во 1980-те, тогаш е малку веројатно дека Западот ќе може да се потпре на истото за битката против Кина.

Од 1950-тите, кога поседувањето телевизор од луксуз постепено стана вообичаена работа, кино салите функционираат под постојана закана на нерентабилност. Особено оние помалите, вон светските синџири кои ги прикажуваат најновите филмски хитови. Еден јапонски ентузијаст одржува во живот кино сала и 58 години по нејзиното официјално затворање.

Стварно не знаеме како, ама видеово од почетокот на продажбата на влезници во кино во Бангладеш многу објаснува.

Без многу голема помпа филмот во кој играат едни од најголемите легенди од НБА „си вози“ ширум Америка и Канада. Во Европа не постигна значаен успех но вреди да се изгледа. Од неколку причини вреди.

Лендмарк Саншајн Синема во Њујорк секоја среда нуди програма наречена „Ѕвечкање и мотање" (Rattle&Reel), која им овозможува на родителите или бејбиситерките да изгледаат филм дур бебињата си ја тераат пладневната дремка. А програмата...

Не ни текнува дали ваква традиција имало и кај нас, но во рачното насликаните филмски постери дефинитивно има некаква магија. Таа за жал полека згаснува, со заминувањето на последните уметници кои се занимаваат со овој жанр. Василис Димитриу е еден од нив.

Откако постојат филмови, во нив има и онакви „мета" моменти, кои зборуваат токму за снимањето/гледањето филмови. Еве една убава компилација на ова искуство, кое се уште е магично, и без 7Д.

Лондонско кино почна да вработува нинџи, не за обезбедување, не за уништување на конкуренција, туку за да внимаваат кој од публиката зборува за време на филмот.

Не е сè во 3Д -то. На Тајланд имаат едно обично дводимензионално кино со најнормално платно и пристојни седишта. И местоположба од која течат лиги.